Η Βωβούσα στην κοιλάδα του Αώου στα εσώψυχα της Πίνδου
Πήρε το όνομα της απ τη βοή του ποταμού
Καταστράφηκε μερικές φορές, κάηκε, ήταν στόχος ληστών για δεκαετίες αλλά ζει το χωριό γύρω απ το γεφύρι του σαν φύλακας

Ο Αώος την κόβει στα δυο με αριστουργηματικό τρόπο.

Ήταν μια παγωμένη μέρα δώρο

Εκατοντάδες χιλιόμετρα ποταμός ζωντανεύει από το βουνό – το βουνό και όλα τα χωριά που τον αγγίζουν

Όταν η συνοδεία του γάμου έφτανε μπροστά απ το γεφύρι, οι οργανοπαίχτες σταματούσαν τις μουσικές τους, οι νεόνυφοι ξεπέζευαν και όλοι περνούσαν το πέτρινο γεφύρι με ησυχία
Σα να μη γιόρταζε κανείς, σα να ήταν μία απλή μέρα.

Το περνούσαν με ηρεμία για να μην ανησυχήσουν την στοιχειωμένη πού χωμένη βαθιά κρατάει το γεφύρι.
Μην ξεμυαλιστεί και χαλαρώσει το κράτημα

Η αιώνια ανάγκη για επικοινωνία θεών θνητών στον πάνω και στον κάτω κόσμο

Στον Όλυμπο,  χωμένος στο δικό του εντυπωσιακό φαράγγι ρέει περήφανος ο Ενιπέας
Τι νάζια, τι στροβιλίσματα!!! Θα λεγες πως ξέρει την ομορφιά του και ποζάρει κάθε στιγμή.
Ο ήχος του είναι τραγουδιστός, τον βοηθούν τα βράχια που τον έχουν υπό την προστασία τους και τα θεόρατα δέντρα που προστατεύει εκείνος.

Οι καταρράκτες είναι αμέτρητοι. Από μικρά σκαλοπάτια ως ψηλά χάσματα που τον κάνουν να ουρλιαζει σαν τρενάκι λουναπαρκ
Αν κλείσεις τα μάτια τα νερά του ηχούν σαν τύμπανα
Φαντάζομαι τα πλάσματα που ζουν μέσα του να χορεύουν χορούς γιορτής και τα πλάσματα που αιωρούνται πάνω του να κρατούν το ρυθμό.

Κίτρινοι πίνακες ελεύθερης τέχνης σε πολλά σημεία από θειάφι ζωγραφισμένα βράχια και λουλούδια όλων των χρωμάτων, αμέτρητων σχημάτων δροσίζονται και ζουν από αυτόν γι αυτόν.

Η μυθολογία λέει πως ήταν ένας πολύ πολύ όμορφος άντρας που τον ερωτεύτηκαν παράφορα δυο θεές του Ολύμπου.. Διάλεξε την Αφροδίτη, Θύμωσε η Ήρα και τον καταράστηκε να γίνει ποτάμι που  να μην φτάσει ποτέ στη θάλασσα να χυθεί, να λυτρωθεί. Αφού δεν θέλεις εμένα, τότε δεν θα σε έχει καμμία..
Κι έτσι ο Ενιπέας λίγο πριν φτάσει στη θάλασσα χύνεται και εξαφανίζεται στο Λιτόχωρο. Απλώνεται και ρουφιέται απ τη γη που τον γέννησε.

Το διαμαντάκι του Ολύμπου με πόσιμο παγωμένο νερό, τις επτά ξύλινες γέφυρες και τους αμέτρητους καταρράκτες.

Το φαράγγι της Αρχάμπολης καταλήγει στην πιο καθαρή κι απομονωμένη μικρή παραλία του Καφηρέα.

Νομίζεις πως δεν έχει πατήσει άνθρωπος ποτέ.

Το μικρό εκκλησάκι του Αη Γιώργη σε μια άκρη και τα ερείπια μιας οικίας στο άπλωμα μπροστά του, μαρτυρούν ανθρώπινη παρουσία παλιάς εποχής.

Στην παραλία αλλά και σε όλο το φαράγγι βρέθηκαν στοιχεία παλιάς ζωής.Ίσως ήταν η πόλη  Αιγές του Ομήρου, λένε οι αρχαιολόγοι, Στις σπηλιές λατρεύτηκε ο θεός Διόνυσος και  βρέθηκαν νομίσματα π.Χ αιώνων που δείχνουν συναλλαγές και εμπόριο, λένε όσοι την εξερεύνησαν.

Ένας μυστηριώδης, άγριος τόπος σπάνιας ομορφιάς κι ατελείωτης  ιστορίας  μας  χαρίστηκε εκείνη τη μέρα κι ένα κυματάκι ασταμάτητο σιγομουρμούρησε  λόγια μικρά και  μεγάλα που ενώθηκαν με κείνα της φαντασίας μας.