πίνοντας μαργαρίτες στην καντίνα

φύγαμε από τον φάρο με τον Ωκεανό να αντηχεί παντού

όπου να σταθείς αυτός θα πρωταγωνιστεί

ανεβαίνοντας το δρομάκι υπήρχε μια καντίνα

πολύχρωμη και φασαριατζίδικη

μείναμε ως το ηλιοβασίλεμα

πίναμε μαργαρίτες μέχρι που ζήσαμε αυτό

έγινε σιωπή κι ο Ωκεανός έμεινε ακίνητος μέχρι που κατάπιε τον Ήλιο ολόκληρο και τα σύννεφα μαζί

τωραφαινομαιτωραοχι

Κάθε φορά

το ίδιο παιχνίδι

τώραφαίνομαιτώραόχι στα κύματα του λυβικού

Διαλέγει πάντα τη μέρα με τα μεγαλύτερα και ισορροπεί στην επιφάνειά της σα να περιμένει να του σηκώσει όλο το βάρος

στο σύννεφο πάνω

στην κορυφή του Ψηλορείτη

περιμέναμε υπομονετικά να μας καλύψουν τα σύννεφα