Ηρεμία, γαλήνη
νομίζεις ανήκεις εκεί
σαν η σκιά στο βράχο υπάρχει μόνο για σένα
να κρυφτείς εκεί να ησυχάσεις

Εμπόδια
κλείνουν το δρόμο .. νομίζεις
φίλοι του είναι
το δυναμώνουν μόνο

Ρέει με δύναμη, ήπια
ακούς πιο πολύ
κλείνεις τα μάτια για να το νιώσεις
νομίζεις είναι ήσυχο, ακίνδυνο..

μέχρι να πάρει φόρα
να ασπρίσει, να αφρίσει, να γίνει θηρίο, να ορμήσει

να πέσει με δύναμη από ψηλά
χωρίς σταματημό, χωρίς όρια
να τα σαρώσει όλα
όσα πρέπει και όσα όχι
όσα διώχνεις και όσα φυλάς γερά
όσα μυστικά έθαψες και όσα νόμιζες πέθαναν

Πράσινο της γονιμότητας
της φύσης και της ισορροπίας
της αρμονίας και της γαλήνης

Αφιερωμένο στη θεά Αφροδίτη
τη θηλυκή όψη της φύσης που γεννάει την Αγάπη

Ελπίδα και φως
μέσα του λύνονται όλες οι συγκρούσεις
δημιουργεί την αρμονία από την αντίθεση

Του κόσμου όλου τα πράσινα
ανάκατα μα στη θέση τους

Του κόσμου όλες οι ανάσες
δυνατές, δροσερές, καθάριες

Όλα εκεί

νωρίς το πρωί
όπου τα δέντρα αφήνουν τον ήλιο να αγγίξει τη γη
γίνεται μια γιορτή..

χαμένος στο απέραντό της
θάλασσα, ήλιος, σώμα και ψυχή.. όλα ένα

Χαμένα στο απέραντο, απομονωμένα, κρέμονται πάνω απ τη θάλασσα, έχουν παράξενα ονόματα που το κάθε ένα έχει από μία ιστορία

Τα ξωκλήσια υψώθηκαν για να νικηθούν οι φόβοι των ανθρώπων και έγιναν κρυψώνες, ησυχαστήρια, μυστικά μέρη που επειδή δεν πηγαίνει άνθρωπος δε σημαίνει ότι δεν πατά ψυχή

Βλέπω, αγγίζω, μυρίζω
Κάθαρση, εξαγνισμός

Γεύομαι, αφουγκράζομαι, ζω
Ξόρκια, μάγια, δοξασίες

Καταφύγιο που φωλιάζουν μύθοι, θρύλοι, ιστορία
Θεοί και Νύμφες, Δράκοι και Νεράιδες
Άφωνοι  μπροστά στο μεγαλείο

αλλιώς

Τα σύννεφα μου είπαν μια ιστορία αγάπης
Έκλαψα τόσο πολύ κι ας μην έμαθα το τέλος

Η σπηλιά είναι μικρή, σκοτεινή και υγρή
Νιώθεις το νερό παντού, το αγγίζεις, το ακούς να κυλάει μέσα της
Ο βράχος είναι λείος, κρύος, μοιάζει ζωντανός
Ένα σωρό μικροί σταλαχτίτες γεννιούνται μέρα τη μέρα
σα να ζευγαρώνει η πέτρα με το νερό

Έζησε άνθρωπος εκεί, για πάντα, για όλη του τη ζωή και κάθε που ξυπνούσε έβλεπε το δέντρο
Είναι απ έξω, στέκεται στην άκρη μόνο του, μακρυά από τα άλλα
Γέροντας φύλακας, σοφός
Γίγαντας που κοιτάζει ψηλά και χώρεσε όλος στη καρδιά μου

Χρυσό το ξημέρωμα γιατί έτσι θέλει ο ήλιος

Γκρίζο πιο μετά γιατί κοίταξε αλλού..
Σχέση έρωτα, αληθινή όσο καμιά

Κάθε κομμάτι του και μια ιστορία μαγική, από άλλους κόσμους φερμένη
Κάθε βράχος κρύβει τόσα όσο ο κόσμος όλος.. μυστικά βαθιά κρυμένα που ανασαίνουν σε κάθε φύσημα του αέρα

Θεοί και δαίμονες ζουν μέσα του και το φυλάνε σαν τόπο άγιο, ιερό
Νεράιδες και ξωτικά χορεύουν πάνω του, κρύβονται ανάμεσα στα δέντρα, μπερδεύουν τα τραγούδια τους με τα μουρμουρητά του αέρα και κάνουν την κάθε μέρα γιορτή

Δε βγαίνει η φωνή σε αυτό το μέρος, μοιάζει παράταιρη και άσχημη
Μιλούν τα μάτια όμως αν το χαϊδέψεις με το βλέμμα και λένε όσα κρατάς καλά κρυμένα από φόβο ή ντροπή

Είναι το πιο ψηλό, το πιο όμορφο, το πιο σοφό
Είναι ο τόπος που ζει το πάντα και το ποτέ γιατί πάντα είναι εκεί και ποτέ δεν είναι ίδιο