πριν έρθει η νύχτα φεύγω
μια ματιά μεγάλη αγκαλιά κι ένα γεια ως την επόμενη φορά
μια ματιά μεγάλη αγκαλιά εγώ κι άλλη μία ο Θεός

ψηλά, με θέα το απέραντο του φαραγγιού, ζουν δέντρα σοφά
αγέρωχα στέκονται υπομονετικά, φίλος, αδερφός με γη και ουρανό

ξέρουν τόσες ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο που αν τα ακουμπήσεις νιώθεις κύματα την γαλήνη του ευτυχισμένου

χόρεψαν άπειρες φορές με τα σαλεμένα τραγούδια των ξωτικών τους
βασανίστηκαν από ήχους που μπορούν να τρελάνουν και θεούς ακόμα

έρχεται η ομίχλη ολόλευκη
απλώνεται και βολεύεται στα πιο απίθανα σημεία σαν φίλη οικεία, αγαπημένη που ήρθε επίσκεψη
χωρίζεται ο κόσμος στον έξω και στον μέσα της
γίνεται εξωπραγματικός, μυστήριος
τρέμουν τα φύλλα από νέα που φέρνει

μπαίνει στο φαράγγι και κυλάει μαζί με το ποτάμι ανταλλάσοντας μυστικά του νερού και του αέρα
ενώνει κάτω από το πέπλο της πλάσματα και δέντρα, ορατά και άφαντα
όνειρο και αλήθεια, όλα μια παρέα
χύνεται μέσα στη ψυχή και κρύβεται για πάντα εκεί
την ρουφάει η μικρή πέτρα και γίνεται φάντασμα για πάντα φυλακισμένο μέσα της

σε κείνο το μέρος βρέχει φύλλα κίτρινα

αργά πέφτουν χορεύοντας από ψηλά δέντρα
τραγουδάνε στριφογυρίζοντας σα να παίζουν το ένα με τ άλλο

σε κείνο το μέρος βρέχει γαλήνια

νεράιδες χορεύουν χορούς ερωτικούς που φτάνουν στο θάνατο
τις τρελαίνουν τα υγρά φιλιά του αέρα και κάνουν γιορτή τη στιγμή

φαντάσματα αιώνια ζουν σε μικρές πέτρες βαθιά
στέκονται ακίνητα και λάμπουν σοφία
δροσίζουν σάρκα και γαληνεύουν ψυχή

σε κείνο το μέρος βρέχει φύλλα κίτρινα
ανατριχιάζουν τα πλάσματα
ζωντανεύουν ήχοι παράξενοι
ζωντανοί κι εμείς

το νερό κοιμάται μια ώρα κάθε μέρα
όπου κι αν βρίσκεται
σε ποτάμι, σε ρυάκι ακόμα και σε όλες τις λίμνες μπορεί

δεν πρέπει να το ενοχλήσουμε όταν κοιμάται..
να μην πιούμε όταν αναπαύεται..
αγανακτεί, θυμώνει και μπορεί να πάρει το νου όποιου το πειράξει εκείνη την ώρα

αν τρομάξει τότε το στοιχειό του θα χτυπήσει δυνατά
αν θυμώσει θα δηλητηριάσει ό,τι το αγγίξει

να το ξυπνάμε πρέπει πρώτα απαλά με το χέρι
τότε θα μας αφήνει