Γιατί να φοβόμαστε τόσο τις λέξεις?
Γιατί να μη λέμε αυτό που σκεφτόμαστε ανοιχτά?
Δεν ξέρουμε ότι το ένα και μοναδικό χτύπημα πονάει λιγότερο από χιλιάδες μικρά?
Ότι όσα βγαίνουν στο φως μαλακώνουν, γίνονται ρευστά και καμιά φορά γίνονται πόσιμα… γλιστράνε μέσα μας θέλουμε δε θέλουμε…
Κρατάμε τις αλήθειες και λέμε τις περίπου αλήθειες, προσπαθούμε να κρυφτούμε μήπως δεν αρέσουμε και μεταμορφωνόμαστε σε χαζά τέρατα… χαζά που νομίζουμε ότι κάποιον ξεγελάσαμε και τέρατα που πονάμε όσους βάλαμε κάποτε στην καρδιά μας ή στο κορμί μας ή και στα δύο..
Πες αυτό που σκέφτηκες και θα πω και εγώ τη δική μου σκέψη.. να δούμε ποιος θα τρομάξει πιο πολύ..
Και μετά θα αφήσουμε τον τρόμο να μας οδηγήσει.. όπου..
αυτό σημαίνει σ αγαπάω..
πόσο δειλοί…

θέλω πολύ να φύγω πάλι
τώρα
χτες
Έτσι γινόταν πάντα
Χρειάζομαι χρόνο να επεξεργαστώ τα νέα δεδομένα και όταν τον βρω και τα κοιτάξω πάλι..
όταν απαντήσω σε ερωτήσεις που ούτε είχα σκεφτεί ότι υπάρχουν…
τότε έρχεται η αλήθεια των ανθρώπων και με χτυπάει κατάμουτρα.
Και τη δέχομαι.. όποια κι αν είναι
Και την καταλαβαίνω.. όσο κι αν με πονάει
και μετά κλαίω… μετά όμως
αφού έχω χαμογελάσει πρώτα και αφού τους έχω πείσει όλους
και μετά… θέλω να φύγω
τόσο απλά