τίποτα δε σε προειδοποιεί γι αυτή τη χώρα
ακίνητα νερά
σα να πρόκειται να μπεις στη γη της γαλήνης

στην πόλη καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα μεγάλο πάρτυ

σε έναν από καιρό στολισμένο τόπο

με λεπτομέρειες που μπορεί να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά για ώρες

ταχύτητα μέσα σε τοπία μυστήρια

ανθρώπους που ζουν σε σπίτια με κήπο απαραίτητα

που εξυπηρετούνται όπου ναναι.. άσχετα πόσο κόσμος υπάρχει τριγύρω

που μετακινούνται με ότι ναναι.. ταυτόχρονα

μέσα σε μια πόλη που λάμπει κάθε βράδυ

crazy tourists, Natassa, Σοφία, one world, Sobrevivendo, green midnights, kitsos mitsos..
ο καθένας ξεχωριστά δείχνει και μιλά για τη δική του Ολλανδία

όπου δεν είναι πόλη
όπου η ανάσα μπορεί να φτάσει ψηλά και να ενωθεί με κείνη του ουρανού
εκεί που η φύση μιλά σε όσους έχουν ανοιχτή τη ψυχή τους
το φθινόπωρο τριγυρίζει χαμογελαστό

το ένιωσα μέχρι τα μέσα μου
μπήκε στα μάτια μου στροβιλίζοντας χρώματα
χώθηκε στα ρουθούνια μου κάνοντας το μυαλό μου να γεμίσει μυρωδιές άγνωστες μα τόσο οικείες
πάγωσε τα χέρια μου ζεσταίνοντας την καρδιά μου

είναι εδώ το φθινόπωρο..
το λένε τα δέντρα που γίνονται χρυσοκόκκινα φύλλο φύλλο
το τραγουδά η αόρατη βροχή που πέφτει απαλά παντού
το ψιθυρίζει η ομίχλη που τυλίγει αργά το σύμπαν
το φωνάζει η ησυχία που κάνουν τα πλάσματα

σαν να ετοιμάζεται η φύση
την κάνει μπάνιο η βροχή πριν τη βάλει για ύπνο κι εκείνη στέκεται ακίνητη
δέχεται με ευγνωμοσύνη τις δροσερές στάλες και σιγομουρμουρίζει λόγια χαδιάρικα

όπου δεν είναι πόλη
εκεί που αφήνεται ελεύθερο το νου να ακολουθήσει τις πνοές του δάσους

συναντά κανείς το φθινόπωρο
τον πολύχρωμο άρχοντα της πιο γλυκιάς μελαγχολίας

το λένε παράδεισο
και ζουν πλάσματα αλλόκοτα εκεί
όχι κακά
ούτε καλά
απλά αλλόκοτα

λένε λόγια συνέχεια
τραγούδια μπορεί να ναι
με λέξεις ή και όχι
πάντως είναι όσα ήξερες αλλά δεν τολμούσες ούτε να σκεφτείς
ξετρυπώνουν τα πιο μεγάλα θέλω και παίζουν κορόιδο πηδώντας από βράχο σε βράχο

αν μείνεις εκεί κοντά πολύ
αν παίξεις μαζί τους
θα γίνεις παράξενος κι εσύ
όχι κακός
ούτε καλός
απλά παράξενος
και τότε κανένα άλλο πλάσμα δε θα μπορεί να σε δει κλαις
μόνο αυτά τα αλλόκοτα

στην όμορφη, μικρή παραλία
ζει η πιο παράξενη ησυχία του κόσμου όλου

αυτή που ανακατεύεται με τις κρυφές λέξεις και τις πάει βόλτες στ απέραντο της γης

εκεί αλλάζει νόημα η Σιωπή
μπαίνει στο νερό και χορεύει σαν τρελή μέσα του, πάνω του, μαζί του
βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά και χαμογελάει ναζιάρικα σε κάθε δήθεν
σε όλες τις περίπου αλήθειες

αγριεύει, βρυχάται σα θηρίο
τα βάζει με τα βράχια λες και θέλει να τ ακούσει να βογγάνε
σα να θέλει να τα σπρώξει μακριά πέρα

στη μικρή παραλία
τα όμορφα κύματα
όμορφα διαλύονται

όσο μεγάλα, όσο τρομακτικά σχεδόν παντοδύναμα..

όλα μα όλα θα γίνουν αφρός
θα γλύψουν την αμμουδιά γουργουρίζοντας
θα κλείσουν το μάτι με νόημα

θα πάρουν λίγο από το τίποτα
και θα γυρίσουν πίσω στο σπίτι τους
πολύ πολύ μακριά από κάθε δήθεν
από όλες τις περίπου αλήθειες

το σταχτί βουνό έμοιαζε έτοιμο να διαλυθεί
δύσκολα να φανταστεί κανείς από ψηλά ότι υπάρχει τόση ζωή μέσα του
πλησιάζοντας ακουγόταν ο ήχος του νερού και σα να μαλάκωνε η σκληρότητα του τόπου

ένα αυθάδικο, ατρόμητο ποτάμι το έσκιζε στη μέση σχηματίζοντας μικρές λιμνούλες εδώ κι εκεί
Eίχε δέσει ένα λευκό μαντήλι στο κεφάλι του και ένα γκρίζο φτερό ήταν στερεωμένο στο πίσω μέρος
–Εδώ δίπλα στο ποτάμι μπορείς να πεις ότι θέλεις.. είπε
το ποτάμι παίρνει τα λόγια σου και τα πάει..
τίποτα δε μένει..

φοβάσαι λίγο? ρώτησε και σηκώνοντας τα χέρια ψηλά ψαχούλεψε στα τυφλά
έβγαλε το γκρίζο φτερό που ήταν χωμένο στο μαντήλι του και μου το έδωσε
Είναι γερακιού, είπε
το βρήκα έξω από τη σπηλιά.. να πάρτο.. είναι σπάνιο..

Το πήρα χωρίς να πω ευχαριστώ.. πνίγηκε σε κείνο τον κόμπο στο λαιμό μου
Έκρυψα το γκρίζο φτερό μαζί με τις διάφανες πέτρες μου και τα κράτησα όλα σαν το πιο πολύτιμο που έχω

χωμένη στο πουθενά του κόσμου
μέσα στο σταχτί βουνό που ήταν έτοιμο να διαλυθεί
δίπλα σε ένα μοναχικό ποτάμι
ο πιο τρομακτικός άνθρωπος που ξέρω μου έκανε δώρο την εμπιστοσύνη
αυτήν ένιωσα και την έβαλα μαζί με το γκρίζο φτερό, παρέα με τις λαμπερές πέτρες μου κρατώντας τα όλα σαν το πιο πολύτιμο που έχω

αυτό το βουνό κλέβει το βλέμμα όπου κι αν σταθείς
είναι παντού και είναι αλλιώς όποτε κι αν το κοιτάξεις.. σα να είναι άλλο
στέκεται πάνω σου και λέει.. έλα από δω..

γίγαντας που μοιάζει αγαθός, φιλικός κάπου και άγριος, σκυθρωπός, απλησίαστος κάπου αλλού
νομίζεις αλλάζει διάθεση όταν παίζει ο ήλιος με τα σύννεφα
πράσινος, σκιερός, φιλόξενος
γκρίζος, τραχύς, τρομακτικός ταυτόχρονα

καμιά φορά μοιάζει γέρος.. σαν έτοιμος να σπάσει, να διαλυθεί
είναι όμως παντοδύναμος, γεμάτος ζωή από πλάσματα μοναδικά στο κόσμο

πλημμυρισμένος αρώματα από φυτά σπάνια, πολύτιμα
τα σωθικά του είναι γεμάτα πετράδια διάφανα που λάμπουν στον ήλιο.. μερικά έχουν φαντάσματα μέσα τους που ζωντανεύουν τη νύχτα

νερό πηγάζει από τα σπλάχνα του, το σχίζει, το διαπερνά, το ποτίζει, το θρέφει
σχηματίζει δρόμους υδάτινους, ποτάμια που εξαφανίζονται ή ξεχυλίζουν μανιασμένα

πέφτει από ψηλά με δύναμη και θόρυβο απόκοσμο
γλύφει τα βράχια, τα τρώει λίγο λίγο αχόρταγα

λένε το νησί ήταν άσυλο πραγματικό για όσους ήθελαν να αποφύγουν τους εχθρούς τους..
οι Κάβειροι αναλάβαιναν την κάθαρση.. ό,τι κι αν είχαν κάνει, όποια αμαρτία κι αν κουβαλούσαν..

λένε το βουνό είναι μαγικό και τα μυστικά του είναι κρυμένα βαθιά πίσω από τον αυστηρό νόμο της Σιωπής που επέβαλαν οι Μεγάλοι Θεοί

Να περπατάς με τη σκιά σου
για να χει ο ήλιος συντροφιά
τα σκονισμένα βήματα
τα λόγια σου τα μυστικά
και τα μικρά διλήμματα