Το φαράγγι του Βουραϊκού
Οδοντωτός σιδηρόδρομος που ριψοκίνδυνο τρένο ανεβοκατεβαίνει την ίδια ακριβώς διαδρομή πάνω από εκατό χρόνια
Περπατώντας στις ράγες συναντήσαμε τοπία που σε κάνουν να πιστεύεις το μύθο που θέλει τον Ηρακλή να ανοίγει περάσματα μέσα σε βράχους με το σπαθί του για να πάει να βρει την Βούρα που είχε ερωτευτεί τρελά
Παλιά το ποτάμι λεγόταν Ερασινός.
Όποιο κι αν είναι το όνομά του είναι εντυπωσιακός.
Ο οδοντωτός ξεκίνησε το ταξίδι του 10 Μαρτίου 1896
Ποτέ δεν έχει γίνει ατύχημα σε όλα αυτά τα ταξίδια του
skiagmata 
διάβασα
εδώ
κι εδώ
Δεν ήταν λίγο επικίνδυνο αυτό το περπάτημα στις ράγες στα στενά σημεία ? : ) …. το ήξερα ότι υπάρχει ο οδοντωτός αλλά αν με ρωτούσες που ακριβώς είναι θα δήλωνα άγνοια 🙂
Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες που έβαλες Μαρία !!!
«για να πάει να βρει την Βούρα που είχε ερωτευτεί τρελά» … κι εδώ δηλώνω άγνοια …. είναι δυνατόν να μην μας έχουν μάθει τους έρωτες του Ηρακλή ? 🙂
Ένα υπέροχο βραδάκι θα σου ευχηθώ !!!
Αυτο που χρειαζεται ειναι τα δρομολογια των τρενων κ ενας μικρος υπολογισμος για να μην συναντηθουμε σε καποια στοα ή γεφυρα.
Ειναι τοσο ομορφη φυση παντου τριγυρω που δεν χαλαει κανεναν να μεινει να περιμενει χαζευοντας λίγα λεπτα μεχρι να περασει το τρενο κ να συνεχισει την πορεια του ανενοχλητος
Τα τρενα περνουν με χαμηλη ταχυτητα απ τα στενα περασματα γιατι ειναι γνωστο πως περπατουν πολλοι εκει.
Αυτη η μυθολογια μας, κρυε, ειναι απ τις πιο ερωτικα πολυπλοκες του κοσμου ολου..
Ερωτες και παθη απειρα..
Ευχαριστω!:)
Μαγική διαδρομή…
Τρελοτουρίστρια
Μαρία μου, τώρα αξιώθηκα να σε ψάξω και χάρηκα τόσο πολύ που βρήκα τούνελ, βουνά και γέφυρες!
Να είσαι καλά, Μαρία μου! Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο περί γραφής!
Σε παίρνω μαζί μου για να σε ξανάβρω. Μια αόρατη γέφυρα… πες!
Τουριστρια, μια αλλιωτικη διαδρομη, πανω σε ραγες..
ομορφη πολυ!!
Μπρος στα «χναρια» που χαραζει η φυση, Κατερινα:)
Να σαι καλα!!
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο αλλά η διαδρομή αυτή ξανάρθε στο μυαλό μου τυχαία το πρωί μόλις ξύπνησα.. Πολύ ωραία εμπειρία, με κάποια σημεία που με τρόμαξαν λίγο, το πέρασμα της παλιάς σιδερένιας γέφυρας δηλαδή, όπου από κάτω κυλούσε ορμητικά αύφονο νερό που πήγαζε από ογκώδεις βράχους.. Βέβαια για μένα ήταν αρκετά κουραστικό το περπάτημα σε αυτές τις πέτρες, μετά δηλαδή που γύριζα σπίτι περπατούσα και δεν περπατούσα! Για άλλους βέβαια δεν ήταν και τόσο τραγική η κατάσταση, που σημαίνει ότι παίζει να έφταιγαν και τα παπούτσια που φορούσα, τα οποία με χτύπησαν.. Καλή καρδιά όμως!