στο φαράγγι

Posted by maria on

ψηλά, με θέα το απέραντο του φαραγγιού, ζουν δέντρα σοφά
αγέρωχα στέκονται υπομονετικά, φίλος, αδερφός με γη και ουρανό

ξέρουν τόσες ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο που αν τα ακουμπήσεις νιώθεις κύματα την γαλήνη του ευτυχισμένου

χόρεψαν άπειρες φορές με τα σαλεμένα τραγούδια των ξωτικών τους
βασανίστηκαν από ήχους που μπορούν να τρελάνουν και θεούς ακόμα

έρχεται η ομίχλη ολόλευκη
απλώνεται και βολεύεται στα πιο απίθανα σημεία σαν φίλη οικεία, αγαπημένη που ήρθε επίσκεψη
χωρίζεται ο κόσμος στον έξω και στον μέσα της
γίνεται εξωπραγματικός, μυστήριος
τρέμουν τα φύλλα από νέα που φέρνει

μπαίνει στο φαράγγι και κυλάει μαζί με το ποτάμι ανταλλάσοντας μυστικά του νερού και του αέρα
ενώνει κάτω από το πέπλο της πλάσματα και δέντρα, ορατά και άφαντα
όνειρο και αλήθεια, όλα μια παρέα
χύνεται μέσα στη ψυχή και κρύβεται για πάντα εκεί
την ρουφάει η μικρή πέτρα και γίνεται φάντασμα για πάντα φυλακισμένο μέσα της

12 responses to “στο φαράγγι”

  1. Χαίρομαι την απολυτότητα τού να βλέπεις χαώδη τοπία από το μέγιστο δυνατό ύψος. Σού δημιουργείται μια συγκλονίζουσα αίσθηση δέους και ταυτόχρονα συντριβής. Χαίρε πάντα!!! Καλή συνέχεια!!!

    Απάντηση

  5. Ευχαριστώ, Π.Κ, δεν ήξερα ότι το κάνω αυτό!
    Κι εσύ να σαι καλά!:)

    —-

    Kaveire, το φαράγγι στα πήρε:)

    —-

    Αννα, ευχαριστώ!:)

    —-

    Πολύ απαλό, ονειρομαγειρέματα..
    ξέρεις εσύ..:)

    —-

    Απάντηση

  7. Αστραπές και κεραυνοί
    τσάκισαν το κορμί του.
    Μ’αγερωχο στάθηκε
    το θυμό της φύσης
    και των θεών να υπομείνει

    …για το ταλαιπωρημενο της 3ης!

    Απάντηση