Διανυκτερεύσαμε στις Λιβαδιές της Οίτης

Το κίτρινο οροπέδιο του βουνού σε υψόμετρο 1.800μ με την απίστευτη ησυχία μας δέχτηκε με ξαστεριά και άπνοια.

Η ηρεμία στα κόκκινα

Ακούσαμε τους ήχους της πάλης και κάποιους άλλους που δεν αναγνωρίσαμε αλλά η νύχτα ήταν βαθιά και το βουνό ζούσε τις δικές του στιγμές

Το πρωί μας ξύπνησαν οι βοσκοί που έψαχναν το μικρό μοσχαράκι

Λύκος, είπαν, ξανά μέσα σε τρείς μέρες και έφυγαν αφήνοντας μας μπροστά  στον υπέρτατο κανόνα της φύσης

Σ ένα απ τα οροπέδια της Οίτης, στη μέση του πουθενά υπάρχει εντυπωσιακό σπηλαιοβάραθρο που καταπίνει χειμάρρους.

Στη ρίζα ορθοπλαγιάς το  βύθισμα μέσα στο οποίο κατευθύνονται τα νερά που μαζεύονται απ το οροπέδιο και τα γύρω υψώματα, μοιάζει σα μικρή σπηλιά ξεχασμένη.

Τα νερά καταλήγουν υπόγεια στον Γοργοπόταμο, τον αρχαίο Δύρα που γεννήθηκε όταν η Οίτη σχίστηκε στα δύο απ τον πόνο του Ηρακλή που καιγόταν.
Οι κάτοικοι των χωριών έριξαν χρωματιστά μαλλιά προβάτων στο στόμιο κι εκείνα βγήκαν σε αυτό το ποτάμι. Ταξίδι στα έγκατα της Γής.

Ο θόρυβος των νερών που χάνονται μέσα της είναι ρυθμικός και τα βράχια στο στόμιο της είναι σα να στερεώνουν το ένα το άλλο.

Είναι έτοιμα με το παραμικρό να κλείσουν να εξαφανίσουν την πόρτα στα έγκατα.

Ένα μυστικό τη φορά είναι αυτό το βουνό.

Όσες φορές και να πάς στην Οίτη θα ναι με άλλες θέες, άλλα βήματα σα να ναι άλλο βουνό.
Πολλές διαδρομές άλλες παλιές μισοκλεισμένες από το ίδιο το δάσος και άλλες νέες, φρεσκοπατημένες.

Αυτή τη φορά το βουνό μας οδήγησε στην κορυφή Τσούκα, 1615μ ψηλά, που είναι χτισμένο το μικρό εκκλησάκι του προφήτη Ηλία.

Από τη μια ο Μαλιακός κόλπος αναπαυμένος στη δύση και απ την άλλη οι άλλες κορυφές της ζωγραφισμένες χρώματα μισοσβησμένου ήλιου.