Πέρασαν ώρες μέχρι να καταλάβω ότι ζούσα με μυαλό άδειο
ακινητοποιημένο
ολότελα αφοσιωμένο να κοιτά ψηλά
Στιγμές σαν μια ζωή η κάθε μία
να ζουν οι αισθήσεις μόνο όλες
τόσο έντονα όσο ποτέ
Όταν θυμήθηκα να σκεφτώ, κοίταξα και είδα τον κόσμο όλο μια αγκαλιά
skiagmata 
Μια πράσινη αγκαλιά.
Τα βουνά τα πατάμε γιατί δεν μπορούμε να τα αγκαλιάσουμε!
Tα αγκαλιάζουμε με τα μάτια μας, με τη ψυχή μας:)
Καλημέρες, Αντώνιε
Καλημέρα Μαρία.
Εχεις δίκιο.
Ξέχασα οτι έχουμε αυτά που μπορούν να χωρέσουν τα πάντα.
Heello nice blog