Η Κάτω Πόλη ήταν η πόλη Φοίνικας, η οποία βρίσκεται στην περιοχή του Λουτρού, στο νότο της Κρήτης, κάτω απ τα Λευκά Όρη και δίπλα απ τα Σφακιά

Ήταν το επίνειο της αρχαίας Ανώπολης.

Το φαράγγι της Αράδαινας φαίνεται στο κάδρο που έφτιαξε το μισογκρεμισμένο φρούριο

Η χαρουπιά ή αλλιως ξυλοκερατιά αγαπάει τα μεσογειακά κλίματα και φυτρώνει εκεί από τα πολύ παλιά χρόνια

Για χιλιάδες χρόνια δένει γερά την αλυσίδα της ζωής με τους γλυκούς καρπούς, τροφή και βοτάνι για όλους.

Οι σπόροι της γεννιούνται σε λοβούς και έχουν όλοι το ίδιο ακριβώς βάρος.

ζυγίζουν  189 και 205 χιλιοστά του γραμμαρίου

Οι αρχαίοι έλληνες το παρατήρησαν αυτό και χρησιμοποίησαν τα σπόρια της ως μονάδα μέτρησης του χρυσού

το  Ε4 από τα Σφακιά σε οδηγεί στην απέραντη παραλία του αγιου Παύλου στις ακτές της νότιας Κρήτης. Το Λιβυκό  πέλαγος κλείνει το μάτι στα Λευκά Όρη που καταλήγουν στις άκρες του και μαζί συντηρούν το απίστευτο δάσος που αγκαλιάζει την τελευταία στεριά.

Το εκκλησάκι του αγίου βρίσκεται εκεί από τον 11ο αιώνα χτισμένο από τον Ιωάννη τον Ξένο για να θυμίζει και  να προστατεύει.

Στην παραλία του αγιου Παύλου οι ρυθμοί είναι αργοί, η θάλασσα βαθιά, πλούσια και τις νύχτες χωρίς φεγγάρι μια τεράστια σκιά αστεριών βγαίνει σαν άλλος δράκος στον ουρανό, φύλακας.

Τον χειμώνα πνίγεται απο κύματα που φέρνουν οι νοτιάδες και το καλοκαίρι γίνεται αόρατο μερικές φορές όταν το χτυπάει ο ήλιος.

Αν δεν υπήρχε το μονοπάτι να αχνοφαίνεται θα λεγες εδω τελειώνουν τα πάντα κι ας ξέρεις πως βρίσκεσαι στην αρχή όλων

Απ όσα είδα κι ένιωσα σε κείνο το μέρος το πιο συγκλονιστικό ήταν ο ορίζοντας.
Ατελείωτος, ανενόχλητος ορίζοντας σε όλα τα χρώματα.
Εδώ λίγο πριν εξαφανιστεί.

Τον κοιτάζαμε να σκάβει τα βότσαλα στην τεράστια παραλία λίγο πιο πέρα από κει που φτάνει το κύμα και περιμέναμε να δούμε τι θέλει να βρει.
Έσκαψε ένα λάκκο και κάποια στιγμή σταμάτησε κοιτώντας τον ικανοποιημένος.
Περνούσε ένα παιδί δίπλα του και σταμάτησε να δει γεμάτο περιέργεια.
Σκύψε, πιές, γέμισε και το παγούρι σου, του είπε
Είναι νερό απ το βουνό απάνω. Το πιο καθαρό, το πιο παγωμένο.
Τα Λευκά Όρη γεννούν νερό που αρνείται να ενωθεί με της θάλασσας και γίνεται δώρο ζωής σε αυτόν τον απομομωμένο τόπο που δεν έχει τίποτα και τα έχει όλα.