Διασχίζει το βουνό Σμόλικας με νότια κατεύθυνση και διέρχεται από το χαμηλότερο βουνό Ταμπούρι.

εμάς μας πήγε στη δρακόλιμνη του  μια μέρα που χε γιορτή στο βουνό

το  Ε4 από τα Σφακιά σε οδηγεί στην απέραντη παραλία του αγιου Παύλου στις ακτές της νότιας Κρήτης. Το Λιβυκό  πέλαγος κλείνει το μάτι στα Λευκά Όρη που καταλήγουν στις άκρες του και μαζί συντηρούν το απίστευτο δάσος που αγκαλιάζει την τελευταία στεριά.

Το εκκλησάκι του αγίου βρίσκεται εκεί από τον 11ο αιώνα χτισμένο από τον Ιωάννη τον Ξένο για να θυμίζει και  να προστατεύει.

Στην παραλία του αγιου Παύλου οι ρυθμοί είναι αργοί, η θάλασσα βαθιά, πλούσια και τις νύχτες χωρίς φεγγάρι μια τεράστια σκιά αστεριών βγαίνει σαν άλλος δράκος στον ουρανό, φύλακας.

Τον χειμώνα πνίγεται απο κύματα που φέρνουν οι νοτιάδες και το καλοκαίρι γίνεται αόρατο μερικές φορές όταν το χτυπάει ο ήλιος.

Αν δεν υπήρχε το μονοπάτι να αχνοφαίνεται θα λεγες εδω τελειώνουν τα πάντα κι ας ξέρεις πως βρίσκεσαι στην αρχή όλων

Τον κοιτάζαμε να σκάβει τα βότσαλα στην τεράστια παραλία λίγο πιο πέρα από κει που φτάνει το κύμα και περιμέναμε να δούμε τι θέλει να βρει.
Έσκαψε ένα λάκκο και κάποια στιγμή σταμάτησε κοιτώντας τον ικανοποιημένος.
Περνούσε ένα παιδί δίπλα του και σταμάτησε να δει γεμάτο περιέργεια.
Σκύψε, πιές, γέμισε και το παγούρι σου, του είπε
Είναι νερό απ το βουνό απάνω. Το πιο καθαρό, το πιο παγωμένο.
Τα Λευκά Όρη γεννούν νερό που αρνείται να ενωθεί με της θάλασσας και γίνεται δώρο ζωής σε αυτόν τον απομομωμένο τόπο που δεν έχει τίποτα και τα έχει όλα.