Η χαρουπιά ή αλλιως ξυλοκερατιά αγαπάει τα μεσογειακά κλίματα και φυτρώνει εκεί από τα πολύ παλιά χρόνια

Για χιλιάδες χρόνια δένει γερά την αλυσίδα της ζωής με τους γλυκούς καρπούς, τροφή και βοτάνι για όλους.

Οι σπόροι της γεννιούνται σε λοβούς και έχουν όλοι το ίδιο ακριβώς βάρος.

ζυγίζουν  189 και 205 χιλιοστά του γραμμαρίου

Οι αρχαίοι έλληνες το παρατήρησαν αυτό και χρησιμοποίησαν τα σπόρια της ως μονάδα μέτρησης του χρυσού

Τον κοιτάζαμε να σκάβει τα βότσαλα στην τεράστια παραλία λίγο πιο πέρα από κει που φτάνει το κύμα και περιμέναμε να δούμε τι θέλει να βρει.
Έσκαψε ένα λάκκο και κάποια στιγμή σταμάτησε κοιτώντας τον ικανοποιημένος.
Περνούσε ένα παιδί δίπλα του και σταμάτησε να δει γεμάτο περιέργεια.
Σκύψε, πιές, γέμισε και το παγούρι σου, του είπε
Είναι νερό απ το βουνό απάνω. Το πιο καθαρό, το πιο παγωμένο.
Τα Λευκά Όρη γεννούν νερό που αρνείται να ενωθεί με της θάλασσας και γίνεται δώρο ζωής σε αυτόν τον απομομωμένο τόπο που δεν έχει τίποτα και τα έχει όλα.

Απ τη μικρή Αράδαινα των 2 κατοίκων στο δυτικό άκρο της Ανώπολης και κάτω απ τα Λευκά Όρη ξεκινά το εντυπωσιακό φαράγγι που καταλήγει στο Λιβυκό πέλαγος με μια ανάσα.

Τα τοιχώματά του υψώνονται 138 μέτρα ψηλά.

Περπατάς στην κοίτη, κοιτάζεις ψηλά και μοιάζουν τα δέντρα που κρέμονται από παντού σαν χίλια μάτια.

Στριμώχνεται ο αέρας κάπου στα πιο στενά, ανακατεύεται με τα φύλλα και μοιάζουν τα δέντρα που κρέμονται από παντού σαν χίλιοι ψίθυροι.

Τεράστιες πολύχρωμες σπηλιές είναι φωλιές αμέτρητων πουλιών και μοιάζουν όταν τις πλησιάζεις σαν χίλιοι κόσμοι.

Προχωράς και δεν ξέρεις αν βυθίζεσαι ή αν αναδύεσαι.

Τεράστιοι όγκοι βράχια κλείνουν τον δρόμο σε κάποιο σημείο και μοιάζει ο τόπος σαν να κουβαλά χίλιους θανάτους.

Ώσπου στην τελευταία στροφή, κάπου μετά το τελευταίο γύρισμα του τελευταίου βράχου των Λευκών Ορέων, μυρίζει θάλασσα.

Γίνονται σιγά σιγά όλα μπλε. Τα βράχια, ο αέρας, ο ήλιος, όλοι μας.

Και μοιάζει ο κόσμος όλος Κρήτη