Category Archives: ποτάμι
Ενιπέας
όταν πάγωσε ο Αώος
κι έγινε κόκκινο
ψάχνοντας για γίγαντες
πάμε μια βόλτα στο Παναχαϊκό?
θ ανέβουμε ψηλά στις ανεμογεννήτριες.
θα δούμε τη δύση απ τα ψηλά, είπε 
το απόγευμα ήταν γλυκό και το βουνό μας έκανε όλα τα χατήρια
ο Κορινθιακός λωρίδα γης μέσα σε στεριά και απέναντι ολα τα βουνά της Στερεάς σε σειρά
στα πιο ψηλά φάνηκαν οι πρώτοι γίγαντες να στροβιλίζονται αργά και σταθερά
σαν ένα χωριό από αεράτα τέρατα φιλικά προς το περιβάλον και εντελώς αδιάφορα για τον άνθρωπο
η γέφυρα του Ρίο, ο Κοριθιακός ήρεμος, η Παλιοβούνα και η Βαράσοβα απέναντι 
η κορυφή που ξεχωρίζει είναι ο Ερύμανθος
κι η πόλη ησυχάζει μέσα σε χρυσοκόκκινα χρώματα
στο βουνό των γιγάντων μια Κυριακή που είχε κέφια
να ζεις στ άκρα
η Καταβόθρα της Οίτης
Σ ένα απ τα οροπέδια της Οίτης, στη μέση του πουθενά υπάρχει εντυπωσιακό σπηλαιοβάραθρο που καταπίνει χειμάρρους.
Στη ρίζα ορθοπλαγιάς το βύθισμα μέσα στο οποίο κατευθύνονται τα νερά που μαζεύονται απ το οροπέδιο και τα γύρω υψώματα, μοιάζει σα μικρή σπηλιά ξεχασμένη.
Τα νερά καταλήγουν υπόγεια στον Γοργοπόταμο, τον αρχαίο Δύρα που γεννήθηκε όταν η Οίτη σχίστηκε στα δύο απ τον πόνο του Ηρακλή που καιγόταν.
Οι κάτοικοι των χωριών έριξαν χρωματιστά μαλλιά προβάτων στο στόμιο κι εκείνα βγήκαν σε αυτό το ποτάμι. Ταξίδι στα έγκατα της Γής.
Ο θόρυβος των νερών που χάνονται μέσα της είναι ρυθμικός και τα βράχια στο στόμιο της είναι σα να στερεώνουν το ένα το άλλο.
Είναι έτοιμα με το παραμικρό να κλείσουν να εξαφανίσουν την πόρτα στα έγκατα.
Ένα μυστικό τη φορά είναι αυτό το βουνό.
το φαράγγι Πάντα Βρέχει
το γεφύρι της Κόνιτσας
Μονότοξο,πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας στην Ήπειρο.
Χτίστηκε το 1870 από τον πρωτομάστορα Ζιώγα Φρόντζο απ την Πυρσόγιαννη
Γεφυρώνει τον ποταμό Αώο και είναι χτισμένο στο τέλος της χαράδρας του ενώνοντας έτσι τους δύο βράχους του Στομίου.
Κόστισε 120.000 γρόσια που τα περισσότερα ήταν δωρεές ιδιωτών.
Τουλάχιστον 50 μάστορες της πέτρας δούλεψαν για να στηθεί. Άγνωστοι ήρωες, καλλιτέχνες με φαντασία κι ατελείωτη υπομονή.
Όταν τελείωναν τις εργασίες, πριν παραδοθεί το γεφύρι, ο πρωτομάστορας ανέβαινε στο ψηλότερο σημείο του τόξου και κρεμούσε το σιδερένιο καμπανάκι που χτυπούσε δυνατά όταν φυσούσαν ισχυροί άνεμοι.
Κι ένας Αώος πλούσιος να παρακολουθεί ατάραχος σα να ήταν αρκετές οι προσπάθειες των ανθρώπων να τον εξευμενίσουν.
Σα να συμβιβάστηκε με την ιδέα πως δαμάστηκε απ τους ανθρώπους και δέχτηκε το γεφύρι σαν δικό του.
Στην όμορφη Κόνιτσα η ζωη κυλά ήρεμη όσο δεν ακούγεται το καμπανάκι του γεφυριού της.
Ψηλά η Τύμφη μισοχιονισμένη, καμαρώνει κι αυτή
το γεφύρι της Πορτίτσας
Στα βόρεια της Πίνδου ο Όρλιακας που βρίσκεται το χωριό Σπήλαιο χωρίζεται από το βουνό της Λυκότρυπας που βρίσκεται το χωριό του Μοναχίτι με μια βαθιά κοιλάδα που ρέει αγέρωχος ο ποταμός Βενέτικος.
Σε κάποιο σημείο η κοιλάδα στενεύει απότομα και φτιάχνει ένα φαράγγι 200 μέτρα ψηλό και λίγα μέτρα φαρδύ.
Φτιάχνει μια πορτίτσα φυσική
Εκεί ακριβώς στην είσοδο του φαραγγιού είναι χτισμένο το δίτοξο πέτρινο γεφύρι της Πορτίτσας, να γεφυρώνει τον Βενέτικο και ν αφήνει τη ζωή να κυκλοφορεί.
Μέχρι σήμερα εξυπηρετεί ανθρώπους και ζώα κυρίως από το Σπήλαιο.
Σπηλαιώτες γεννημένοι μετά το 1854 δε θυμούνται το φαράγγι χωρίς το γεφύρι του. Χτίστηκε περίπου τον 19ο αιώνα και η Μονή της Παναγίας του Σπηλαίου βοήθησε σε αυτό.
Η κοιλάδα του Βενέτικου αλλάζει όταν βρέχει. Μικραίνει και μεγαλώνει ανάλογα τα γούστα του ποταμού
Η θέα από ψηλά είναι σαν από παραμύθι
Τοπία αγνά, αφημένα στη φύση να τα στολίζει
skiagmata 