Κάποτε, τα χρόνια τα μαγικά, ο θεός Πάνας ερωτεύτηκε την ίδια γυναίκα με τον Βοριά..
Η μικροκαμωμένη νύμφη Πιτυς έκλεψε τις καρδιές και των δύο κι όταν της είπαν να διαλέξει εκείνη έμεινε σιωπηλή για μέρες ψάχνοντας ποιον θα ήταν πιο εύκολο να αποχωριστεί.

Διάλεξε να μείνει με τον Πάνα, τον γιο του Ερμή, τον θεό τέρας με τις πιο παράξενες ιστορίες φορτωμένες πάνω του.
Τρελάθηκε ο Βοριάς, θέριεψε το μίσος μέσα του, φύσηξε τόσο δυνατά που σειόταν το βουνό
Μούγκριζε μανιασμένα, ήχοι παρανοϊκοί ξεκούφαναν όλα τα πλάσματα
Επιτέθηκε στην όμορφη νύμφη και την έριξε από ένα βράχο στο κενό να τσακιστεί, να μην υπάρχει πουθενά και για κανέναν

Η Γαία την έπιασε στον αέρα και την έχωσε γρήγορα γρήγορα μέσα σ ένα πεύκο να την σώσει
Εκεί ζει από τότε, μέσα στο πεύκο βολεύτηκε και θρέφει το δέντρο με τα πιο δυνατά αισθήματα
Του μιλά για ανεκπλήρωτους έρωτες, για ζήλια τρελή, για εκδίκηση που σκοτώνει
Κι εκείνο θρηνεί όποτε φυσά Βοριάς

Κι ένας ουρανός ψηλά να σε κοιτά και να λέει πως μόνο έτσι θα μπορούσε να είναι..
Πίστα χορού για τα πιο αέρινα σύννεφα
Ταξιδιάρικος, γεμάτος υποσχέσεις σκεπάζει κείνο το βουνό που ακόμα ζουν οι μύθοι

ψηλά, με θέα το απέραντο του φαραγγιού, ζουν δέντρα σοφά
αγέρωχα στέκονται υπομονετικά, φίλος, αδερφός με γη και ουρανό

ξέρουν τόσες ιστορίες για τη ζωή και το θάνατο που αν τα ακουμπήσεις νιώθεις κύματα την γαλήνη του ευτυχισμένου

χόρεψαν άπειρες φορές με τα σαλεμένα τραγούδια των ξωτικών τους
βασανίστηκαν από ήχους που μπορούν να τρελάνουν και θεούς ακόμα

έρχεται η ομίχλη ολόλευκη
απλώνεται και βολεύεται στα πιο απίθανα σημεία σαν φίλη οικεία, αγαπημένη που ήρθε επίσκεψη
χωρίζεται ο κόσμος στον έξω και στον μέσα της
γίνεται εξωπραγματικός, μυστήριος
τρέμουν τα φύλλα από νέα που φέρνει

μπαίνει στο φαράγγι και κυλάει μαζί με το ποτάμι ανταλλάσοντας μυστικά του νερού και του αέρα
ενώνει κάτω από το πέπλο της πλάσματα και δέντρα, ορατά και άφαντα
όνειρο και αλήθεια, όλα μια παρέα
χύνεται μέσα στη ψυχή και κρύβεται για πάντα εκεί
την ρουφάει η μικρή πέτρα και γίνεται φάντασμα για πάντα φυλακισμένο μέσα της

τα μάγουλά του ήταν κόκκινα.. συναγωνίζοταν τα χείλια του.. ποιο θα πετύχει το τέλειο κόκκινο..
άκουγα την ανάσα του κοφτή και παρακολουθούσα τα συννεφάκια που σχημάτιζε όποτε συναντούσε τον δροσερό αέρα

κρατούσε ένα ξύλο και είχε τις τσέπες του γεμάτες βελανίδια
τα μάτια του έλαμπαν σα να ταν δακρυσμένα και έτρεχαν ακούραστα στην πλαγιά ψάχνοντας για τη νεράιδα της γης που κρύβεται λέει στο πιο γέρικο δέντρο κάθε βουνού

ξέρω πως λέγεται αυτό που νιώθω.. είπε ξαφνικά κοιτώντας με χαμογελαστός
ελευθερία το λένε, φώναξε και άρχισε να τρέχει σαν τρελός την κατηφόρα σκορπίζοντας βελανίδια εδώ κι εκεί

Η Ζήρεια είναι το βουνό του Ερμή και το όνομά της σημαίνει βελανίδι
Σε μια σπηλιά εκεί πάνω στο βουνό ενώθηκε ο Δίας με τη ντροπαλή  Μαία και γεννήθηκε ο πιο περίεργος, ο πιο προικισμένος, ο πιο ικανός, επινοητικός θεός

Οδηγός και συνοδηγός ζωντανών και νεκρών, αγγελιοφόρος των Θεών, προστάτης των νέων, των βοσκών, των τυχερών παιχνιδιών, του εμπορίου, των κλεφτών..
Ο μοναδικός θεός που δρα σε τρεις κόσμους.. του Ουρανού, της Γης και του Κάτω Κόσμου..

Την πρώτη μέρα της γέννησής του άρχισε να εξερευνά το κόσμο..
Έφτιαξε μια λύρα από το καβούκι μιας χελώνας την οποία χάρισε αργότερα στο Θεό Απόλλωνα για να τον ηρεμήσει επειδή του έκλεψε τα ιερά βόδια του
Εκφράζει την ταχύτητα, την ευλυγισία, τη μεταβλητότητα, μα και τους απατηλούς δρόμους που κάποιες φορές ακολουθεί ο νους γιατί εύκολα απατάται και συνέχεια κάνει λάθη.

Αυτός ο τόπος τον υποδέχτηκε κι απο δω ξεκίνησε η παράξενη, πολυτάραχη, μυστήρια πορεία του
Πονηρός και έξυπνος, εύστροφος και πανούργος, επινοητικός και δόλιος, ονειροπαρμένος, κλέφτης και κόλακας, ενεργητικός και αεικίνητος.. ο πιο ανθρώπινος θεός απ όλους

Όλα τα έκανε τη Νύχτα, τότε λειτουργούσε και γι αυτό θεωρείται πως έχει πολύ καλή σχέση με τη Σελήνη.
Το βράδυ που έκλεψε τα ιερά βόδια του Απόλλωνα, μόλις την τέταρτη μέρα από τη γέννησή του, η Σελήνη βγήκε δυο φορές, να φωτίσει τον τόπο και να τον διευκολύνει στη μετακίνησή του..

Φοράει τον μαγικό του σκούφο, αυτόν που τον κάνει αόρατο και τρέχει σαν τον άνεμο στις πλαγιές της όμορφης Ζήρειας.. κι αν γίνει ποτέ απόλυτη ησυχία θα ακουστούν τα γέλια του όταν κάνει ζαβολιές πετώντας ψηλά πάνω από δέντρα, πλάσματα ανάμεσα σε  θεούς κι ανθρώπους

Όταν βρέχει στο δάσος, μοιάζει σαν να στέκουν όλα ακίνητα
μαγεμένα από το δώρο του Θεού

ακίνητη έμεινα κι εγώ
μαγεμένη από το δώρο σου