ο πρώτος πρώτος ήλιος έστειλε φως πονηρό, απ αυτό που τρυπώνει παντού
ενόχλησε τα τεμπέλικα σύννεφα που έμεναν μέρες ξαπλωμένα πάνω στο μεγάλο μυστικό κι εκείνα έγιναν θηρίο
νικημένο το συννεφένιο πλάσμα τεντώθηκε, έγειρε απότομα
ακούμπησε τα χείλια του στο πιο λευκό σημείο του ουρανού
και ρούφηξε το πουπουλένιο σκέπασμα λίγο λίγο
όταν έφυγε, ο νικητής πρώτος πρώτος ήλιος έβαψε κόκκινα χρώματα
skiagmata 
Εντυπωσιακό!!! Ζωντάνεψες τα στοιχεία που σε μια αέναη μάχη νικούν και νικιούνται! Πραγματικά εντυπωσιακό Μαρία!
Απίθανο story…! Απίθανο…!
Ωραία χρώματα, ειδικά στο τέλος! Νενικήκαμεν!
Είδες? Χρειάζεται υπομονή μέχρι να σου φανερωθούν! Ένα μυστικό κάθε φορά μη ξεχνάς!
Καταπληκτικο το μπλογκ σου.
Και οι φωτογραφιες πολυ καλες.
Σε εβαλα στα λινκ μου.
Σ αυτό το τόπο συμβαίνουν μαγικά πράγματα, Αντώνιε.. το είδα από την πρώτη φορά που πήγα!:)
H. Constantine, τα σύννεφα αυτοσχεδίασαν εκείνο το ξημέρωμα!
Κόκκινα όλα, kitsemitse:)
Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσω, nature?
zero, ευχαριστώ:)
Αααααα! Αφήσαμε το πράσινο για λίγο και πιάσαμε το γκρι, γαλάζιο, ροζ! Πανέμορφες!
Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι εξαιρετικές! Μ’αρέσουν πολύ τα σύννεφα!
CrazyTourist2
oneiromageiremata, αφήσαμε τη γη και πιάσαμε τους ουρανούς.. για λίγο:)
crazy2, κι εμένα μου αρέσουν πολύ!
ειδικά όταν τρέχουν και φτιάχνουν ιστορίες:)
Αν είσαι μόνος αν είσ’ αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
Έχει το μύρο έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη
Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Γιάννης Αγγελάκας
μιλανε οι φωτογραφιες σου..φιλια!!
Ένα βήμα παραπέρα πήγες, justelene:)
τέλειο!
με το φεγγάρι αγκαλιά, ο ουρανός ήταν.. εγώ τον άκουγα μόνο:)
Μια ‘μάχη’ – καθρέφτης, θα έλεγα…
γιατί άλλωστε ‘όπως επάνω, έτσι και κάτω’…
(ωχ,πάλι στη φιλοσοφία το ‘ριξα…)
Καλημέρα Μαρία, ωραίο post 🙂
serenity, μάχη αληθινή!
γιατί λες ωχ?:)
μου αρέσει πολύ όταν φιλοσοφείς!
ευχαριστώ