τεράστια κομμάτια γης λείπουν
άγαρμπα κομμένα από θεού δύναμη
υπόγειος ποταμός έρχεται με απόκοσμη βοή από τα έγκατα
ο εγκέλαδος προσπαθεί να κινηθεί στο κέντρο της γης που είναι φυλακισμένος και κομματιάζει τους βράχους του τόπου με τρομακτικό θόρυβο
σχηματίζονται σπηλιές, απρόσιτες, απλησίαστες
μακριά από ανθρώπου ανάσες
φανερώνονται και κρύβονται όποτε θέλει η θάλασσα
γίνονται κατοικίες θεών και δαιμόνων
λιάζονται τεμπέλικα αγναντεύοντας τη δύση του ήλιου
κουβεντιάζουν σιγανά λόγια μυστήρια
εκεί που συμφωνεί το πράσινο με το γαλάζιο
το χρυσό του ήλιου με το μαύρο της σκιάς του
ο βράχος με το νερό
skiagmata 
Στην 3η φωτό θα βουτούσα ευχαρίστως, και στην τελευταία θα έκανα σκί με χίλια -άν ήταν εύκολο…
Πόσο, μα πόσο μου θυμίζει τις βόρεις παραλίες της Ζακύνθου…
Στ’αλήθεια τα μπλε όλου του κόσμου σου έκαναν τη χάρη!!
Κι εσύ σε μας για να χορτάσουν και τα δικά μας μάτια.
Να ‘σαι πάντα καλά Μαριώ!
h constantinos, βούτηξα σε όλες:)
ονειρομαγειρεματα, αφού είναι τόσο κοντά…
οι φοτο είναι από το πορτο κατσίκι και τον μυλο της λευκάδας:)
aqua, κι εσύ να σαι καλά:))
ευχαριστώ όλους
Εκπληκτικές φωτογραφίες… Ζηλεύω…
Klearchos 🙂
συνέχισε να μας δείχνεις τον τόπο σου..
Και πού να δεις και της Ζακύνθου. Όταν η φύση ζωγραφίζει, όταν η δύναμη της θάλασσας μας αφήνει έκθαμβους.