Η σπηλιά είναι μικρή, σκοτεινή και υγρή
Νιώθεις το νερό παντού, το αγγίζεις, το ακούς να κυλάει μέσα της
Ο βράχος είναι λείος, κρύος, μοιάζει ζωντανός
Ένα σωρό μικροί σταλαχτίτες γεννιούνται μέρα τη μέρα
σα να ζευγαρώνει η πέτρα με το νερό
Έζησε άνθρωπος εκεί, για πάντα, για όλη του τη ζωή και κάθε που ξυπνούσε έβλεπε το δέντρο
Είναι απ έξω, στέκεται στην άκρη μόνο του, μακρυά από τα άλλα
Γέροντας φύλακας, σοφός
Γίγαντας που κοιτάζει ψηλά και χώρεσε όλος στη καρδιά μου
skiagmata 
αγκαλιάζεις το δέντρο, αγκαλιάζεις το παρελθόν του
ανοίγεις την καρδιά σου σ’αυτό, ανοίγεις ένα παράθυρο στην ιστορία του
Το χωράς όλο στην καρδιά σου γιατί είναι μεγάλη
χωράς τη σοφία του
γι’αυτό το κοιτάς απ’τη σπηλιά κι ας μην το βλέπεις.
Ξέρεις οτι είναι εκεί!
Το δέντρο λες και απλώνει τα χέρια στα άλλα είναι… Η φύση αγκαλιάζεται…
Είναι εκεί πάντα, Αντώνιε:)
mourningthedeparted, ευχαριστώ πολύ
είναι από τα αγαπημένα μου.. όπως και το 17 sec:)
ονειρομαγειρεματα, αγκαλιάζει κι εμάς αν την αφήσουμε:)
καλημέρες