Γιατί να φοβόμαστε τόσο τις λέξεις?
Γιατί να μη λέμε αυτό που σκεφτόμαστε ανοιχτά?
Δεν ξέρουμε ότι το ένα και μοναδικό χτύπημα πονάει λιγότερο από χιλιάδες μικρά?
Ότι όσα βγαίνουν στο φως μαλακώνουν, γίνονται ρευστά και καμιά φορά γίνονται πόσιμα… γλιστράνε μέσα μας θέλουμε δε θέλουμε…
Κρατάμε τις αλήθειες και λέμε τις περίπου αλήθειες, προσπαθούμε να κρυφτούμε μήπως δεν αρέσουμε και μεταμορφωνόμαστε σε χαζά τέρατα… χαζά που νομίζουμε ότι κάποιον ξεγελάσαμε και τέρατα που πονάμε όσους βάλαμε κάποτε στην καρδιά μας ή στο κορμί μας ή και στα δύο..
Πες αυτό που σκέφτηκες και θα πω και εγώ τη δική μου σκέψη.. να δούμε ποιος θα τρομάξει πιο πολύ..
Και μετά θα αφήσουμε τον τρόμο να μας οδηγήσει.. όπου..
αυτό σημαίνει σ αγαπάω..
πόσο δειλοί…